بررسی ارتباط سبک های دلبستگی باخودکارآمدی و خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه و هدف: دیابت یکی ازعوامل تنش­زای عمده و واقعی در زندگی است و کنترل آن متأثر از شبکه پیچیده ای از عوامل رفتاری، نگرش و مراقبت های سلامتی است. لذا نگرش به این بیماری مزمن بر اساس مدل زیستی روان­اجتماعی، تلفیق ابعاد اجتماعی و روانشناختی آنرا ایجاب می­کند. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط سبک­­های دلبستگی با خودکارآمدی و خود­ مراقبتی دربیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شده است. مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی- تحلیلی برروی200 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو عضو انجمن دیابت شهرکرد که به روش نمونه­­گیری تصادفی وارد مطالعه شدند، انجام شد. ابزار گرد­آوری داده­ها پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، مقیاس دلبستگی بزرگسالان، مقیاس خودکارآمدی دیابت cids و خودمراقبتی بیماران دیابتی گلاسکو و توبرت بود. داده­ها با استفاده ازنرم­افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته­ها: نتایج نشان داد که بین سبک­های مختلف دلبستگی (ایمن، اجتنابی ودوسوگرا) با میزان خودکارآمدی و خودمراقبتی دیابت در سطح معنی­داری )01/0(p =همبستگی وجود دارد. همچنین پیش­بینی متغیرهای خودکارآمدی و خودمراقبتی دیابت از سوی سبک­های دلبستگی در سطح (05/0 p=) و (001/0( p = معنادار بود. بحث و نتیجه­گیری: سبک­های دلبستگی متاثر از الگوهای فعال درونی و ساختار خاطراتی است که در روابط درون­سازی شده است. بیماری به مثابه فقدان، تهدید، انزوا و وابستگی، رفتار دلبستگی را فعال می­کند لذا بررسی سبک­های دلبستگی بیماران در روابط درمانی ضروری است زیرا به نظر می­رسد یکی ازمهمترین عوامل مؤثر در ارتباطات درمانی، نوع سبک دلبستگی است که در دوران کودکی فرد شکل گرفته و در سنین بعدی ادامه می­یابد.